تأثیر تمرینات تناوبی هوازی بر بهبود حافظۀ بیماران دیابتی با توجه به تغییرات هموسیستئین

مقدمه و هدف:  تغییر سبک زندگی و بی تحرکی، دیابت را به یکی از بیماری های شایع جامعه تبدیل کرده است. ازجمله عوارض ثانویۀ دیابت اختلالات حافظه می باشد. هیپرهموسیستئینمی که از تغییرات فیزیولوژیکی ناشی از دیابت می باشد، می تواند سبب تشدید این اختلالات شود که طی تحقیقات به اثر فعالیت بدنی بر هموسیستئین اشاره شده است. این مطالعه به بررسی تأثیر تمرینات تناوبی هوازی بر بهبود حافظه و سطوح هموسیستئین پرداخته و همچنین ارتباط بین تغییرات سطوح هموسیستئین با اختلالات حافظه را بررسی نمود. مواد و روش ها: حجم نمونه در این تحقیق 20 نفر از افراد مبتلا به دیابت نوع دو تحت درمان با متفورمین بودند که به صورت نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. پروتکل به کاررفته شامل 24 جلسه تمرینات هوازی با شدت 40 تا 55درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره[1] بود که به صورت تناوبی به اجرا درآمد. به منظور بررسی اختلاف معناداری بین پیش آزمون و پس آزمون، از آزمون t همبسته و ارتباط بین فاکتورها از طریق ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد میانگین امتیاز حافظۀ آزمودنی ها از 354/6 ± 12/28 امتیاز به 6/5 ± 18/31 امتیاز و سطوح هموسیستئین از 32/2 ± 02/20 میکرومول در لیتر به 6/2 ± 82/17 میکرومول در لیتر رسید که این تغییرات از نظر آماری معنی دار بودند. ارتباط بین تغییرات سطوح هموسیستئین و حافظه 051/0r = بود؛ اما معنی دار نبود. نتیجه گیری: تمرینات تناوبی هوازی بر بهبود حافظه و کاهش سطوح هموسیستئین بیماران دیابتی نوع دو تأثیر دارد؛ اما ارتباط میان حافظه و هموسیستئین از لحاظ آماری معنی دار نبود.